yarim saat once bir an

Bisikletimle son hiz bir yerlere yetismeye calisirken yolun ortasinda 'zink' diye durdum. Benim boyumun on kati olan o apartmanin kapisi acikti cunku. Bir an baktim, saskin ve buyulenmis bir sekilde: Durdugum yerde hayat olanca hiziyla akarken, karsima bir resim cikmisti. Uzun bir koridor ve ucunda iste bu avlu. Girsem kizarlar mi diye dusundum, birkac cevap dusunup iceri girdim yavasca. Kimse yoktu, isik cok guzeldi. Lutfen fotograf makinem cantamda olsun, evet orada. Bu heykel cok yalniz bakiyor, lutfen bir model olsun, yok. Mini velo, gec bakalim kadrajin icine. Tek fotograflik baterim var, simdi gulumse. Klik.