days

Tanistirayim, benim masam. En cok gunes bana geliyor, ekrani zar zor goruyorum ve cok mutluyum. Anladim ki insanin bir masasi olmasi cok guzel birseymis, simdiden uzerine kucuk bir takvim, rengarenk bir kalemlik, lipton beyaz cay, cicekli mug ve sevgili not defterimi yerlestirdim.
Tamam, bunyem hala sabah erken kalkmaya alisamadi belki ama artik bir isim var. Bir gun blog okumak icin sana para verecekler, cesit cesit boyalar boy boy kagitlar olacak -fikrini aciklamak icin istedigin gibi kullanabilirsin-, hergun binlerce enteresan fotograf goreceksin ama kimsenin gormedigini gormek senin isin deseler...evet evet iste bu, derdim.
Tabii zor yanlarini da ogreniyorum calismanin. Butun gunum orada geciyor, kendime nasil zaman ayiracagimi henuz ogrenemedim. Eve o kadar yorgun gidiyorum ki butun yemekleri O. yapiyor, on dakika konusup uyuyakaliyorum, *beni 15 dakika sonra uyandir seni cok ozledim, uyaniyorum ama dayanamiyorum, O. hep gulumsuyor, onu cok ozluyorum.

Sonra diyorum ki kendime ben ne zaman "hicbirsey" yapacagim, yeni yemek tariflerini deneyip, yeni fotograflar cekip, beni "ben" yapan seyleri yapacagim? Ne zaman, -sadece haftasonu mu?

Is yerimin karsisinda cok sirin bir mahalle cafe'si var. Mosyo Garson'la tanistirildim, -cunku o kapidan giren herkese adiyla hitap ediyor, bembeyaz sacli, smokine benzer uniformasi, yakasinda da her gun farkli renk cicek var. Sabahlari kahvemizi kontuarda iciyoruz -zaman kaybetmemek icin olabilir- ayakta gazetelere soyle bir bakiyorum, cikarken cok zarif bir sekilde elimi opup capkin capkin goz kirpiyor. Bu sabah kirmizi ojelerimle ilgili bir kompliman aldim kendisinden, "guneste ne guzel parliyorlar"mis.

Iste benim gunlerim boyle geciyor, mona lisa'nin ki gibi yarim yamalak bir gulumseme var suratimda. Dengeyi oturtmaya calisiyorum.