demin kalbim carpti gum gum

Size 15 dakika once yasadigim mucizeyi anlatmam lazim.
Ama simdi, ondan bir saat oncesine donuyorum.

Isten cikmisim. Yorgunum, eve kendimi zor atiyorum. Tek istegim is kiyafetlerinden kurtulmak, ne bulursam uzerime geciriyorum: Mavi incecik bir esofman alti, renkli coraplar, pembe kalpli ev ayakkabilarim.
Sabahtan binlerce firketeyle toplamisim saclarimi, banyoda hepsinden kurtuluyorum, bir fular geciriyorum kafama, sol ust koseden fiyonk yapiyorum.
Sonra uzaniyorum kanepeye, eriklerimin bittigini dusunmemeye calisarak uyuklarken, birden aklima geliyor "Mami'yi aramam lazim", Haziran'da yanima gelecek, biletini hatirlatmam lazim.

Evimiz kucuk avluya baktigi icin cekmeyen telefonumu alip dis kapiya iniyorum. O halimle. Nasil olsa iki dakika konusup iceri girecegim.

Kapida iki kisi var: Biri kiz biri erkek.
Yol veriyorlar, geciyorum.

Apartmanin disinda yola bakarak uzun uzun konusuyorum Mami'yle, konu konuyu aciyor, sadece -bir an, gozum apartmanin kapisina takiliyor: O iki kisi ve -yuzunde kocaman bir gulumsemeyle- benim sevgilim.

Hic umursamiyorum tabii ki, nasil olsa birilerini ariyorlar apartmandan, sevgilim de onlara yardim ediyor diye dusunuyorum.
Ben konusmama devam ediyorum.

Sonra kapatiyorum telefonu, hala orada duruyorlar, onlara dogru yuruyorum.
Kiz olani "Merhaba" diyor. "Ben Basak, senin sayfani okumustum bir kere, sonra kaybettim, gecenlerde tekrar buldum. Sana simit ve erik getirdim ben".
"......."

Kilitlenip kaliyorum, birseyler geveliyorum agzimda, suan hatirlayamadigim. "Seni taniyor muyum, senin bir sayfan var mi, benimkine hic yorum yazdin mi" diye sorabiliyorum sadece.
"Hayir" diyor gulumseyerek.
Bana simsiki sariliyor.
"Asik oldum ben senin sayfana" diyor.
"Bak bu da benim kocam" diyor.
O kadar guzel ki.
Konusamiyorum mutluluktan.
"Bana telefonunu ver, haftasonu bir kahve icelim" gibi sacma bir cumle cikiyor agzimdan, "mutlaka" diyor -yine gulumseyerek, telefonunu yaziyor.
Bana bir kere daha sarilip, elime posetleri tutusturup gidiyor.

Posetlerimle eve cikiyorum. Ilk soku atlattiktan sonra "Nasil iceri davet etmedim onlari" diye isyan ediyorum, hemen simitlerimle minik eriklerimin fotografini cekip bu yaziyi yaziyorum.

Basak ben sana,
cok tesekkur ediyorum.

ps. "Bu ne cesaret, adresini nasil verirsin" diye soranlara cevap; hayat bazen ne sahane, oyle degil mi?