soz verdim

Simdi, geriye donup baktigimda herseyin bir ruya olmasindan supheleniyorum. Cok guzel an'lar hic unutulmaz -mi? Yinede buraya kaydediyorum.



Sevgili karnem, ayin 12'si. (Soz yildonumu diye birsey, evet var sevgilim !)
Kuaforun kisacik saclarima topuz yapmaya calistigi oglen saatlerinde babam bir sise ros� icip, dort saat surecek ve bizi meraktan oldurecek yuruyusune cikiyor, O. gece takacagi kravati seciyor ve arada beni ariyor "iyi misin? iyiyim galiba", mami yemek masasinin bir kosesine buyukannemin genckizligindan kalan ucu kirik salata tabagini ilistiriyor.
Ben o sirada aynaya bakiyorum ve yapilan cok profesyonel makyaj sonrasi kendimi tanimaya calisirken "ama siz evlenmek icin daha cok kucuk degil misiniz" "ben evlenmiyorum bugun sozleniyorum topuzuma o cicekleri takmayalim" aciklamalari yapiyorum.
Sonra eve donuyorum, giyiniyorum, babam hala evde degil, cebi kapali. Kiz vermek bu kadar zor olmamali. Mami'm buzdolabindaki sampanya kadar soguk-kanli, canan zaten muzeye donmus evi israrla toplamaya, herseyin tekrar tekrar tozunu almaya ugrasiyor.

Henuz evlenmemis, nisanlanmamis, sozlenmemis'lere simiole notu: Simdi gecin dalganizi, biz de gectik zamaninda, o an geldiginde bakalim kimin kalbi heyecandan duruyor?

Sonra geliyorlar. Uzun sapli guller, kirmizi cukulata. O. ilk yirmi dakika yuzume bakmadan ayaginin ucundaki haliyi inceliyor. Gorucu usulu ya, biz birbirimizi hic tanimiyoruz ya, heyecan yapiyor. Ben colgate reklami cekiliyormus gibi gulumsuyorum. 32 disimle. (Br daha agzim kapali gulumseyecegim). Yemekten once gelmesi sacma olacak kahveler yuzunden tuhaf bir sessizlik oluyor, neyse biz kahvemizi icmis kabul edelim ve ..."Allahin emri peygamberin kalviyle (yoksa kavliyle -mi? o ne demek acaba?) beni istiyorlar.

Beni is-ti-yor-lar. Sadece O degil, ailecek. Icimden kis kis gulerdim izledigim sahne bir film olsa. Ama kendim o filmin basrolundeyim, babama bakiyorum. Buraya kadar hersey normal -diyelim.
Ama babam normal degil. Cunku susuyor. 15 saniye, 30, 45, "beni vermeyecek galiba", bir dakika geciyor, herkes goz ucuyla birbirine bakiyor, babam uzaklara. �cimden onu soyle bir durtmek gelse de kendimi tutuyorum. Hoscakal nisan, evlilik, balayi. Hersey buraya kadarmis. Babam kilitlendi galiba...Derken "Cocuklar anlasmis, bize onlarin mutlulugunu paylasmak duser" gibi bir cumle. Oh be baba, sonunda !



Sonra yuzukler, sonra patlayan sampanyalar, (itiraf: o heyecani tek kadeh kesmeyince mutfaga gittim, canan bol bol takviye yapti, bir dikiste hepsini icip geceye cakirkeyif devam ettim, bravo sana Kavaklidere Altinkopuk) ve ailecek yemege gectigimizde artik sozluyduk ve artik hayat bir baska guzeldi.

Evet, simdi uzerinden gunler gecti. Paris'teyim ve kucuk evime donmek bende tuhaf bir etki yaratti. Nefes almadan bir digerine atlanan sehirlerden sonra (istanbul- kibris-cesme) simdi paris'te durup kalmak cok garip. Ne yapacagini bilmez bir sekilde oturuyorum evde, hava sicakliginin 20 derece azalmis olmasi bunyemi aptala cevirdi. Oysa ki acilen harekete gecmem lazim. Onumde bes hafta ve yazilip bitirilmesi gereken bir master tezi var. �cimdeki bilinc bas bas bagiriyor simdi: Harikalar diyari buraya kadarmis sevgili simiole. Sirada yeni maceralar var: Welcome to the jungle !