krem rengi davetiye

Onemli bir yere gitmek icin hep mami hazirlanirdi bizim evde, kıyafetini secmesiyle parfumunu sikmasi bir olurdu, evden tam cikarken telasla seslenirdi: canim sakin kapiyi kimseye acma, babamla ikisi arabaya binip uzaklasirken ben burnumu cekerek...pencereden bakardim. (cok acikli oldu). Ve araba otoparktan ciktigi an zafer cigliklari atmaya baslardim, koskocaman bir evde yalniz kalmak! Cesitli yaslara gore bu ozgurluk sinirsiz televizyon izlemekten, saatlerce telefonda konusmaya, ilk sarhosluklardan ilk gizli partilere kadar uzandi, geciyorum. Sonuc olarak : Hayatim boyunca hep mami gitti onemli yerlere, ben kaldim.

Dune kadar. Cunku dun hayatimda bir ilk yasadim, "Cumhuriyet'in kurulusunun 83. yildonumu munasebetiyle sayin Buyukelci Osman Koruturk ve hanimi Suzan Koruturk'un duzenledigi resepsiyona" katildim. Ayni mami gibi isten gelip giyindim, hayir onun kadar becerikli degildim, salimi utulerken utu bozuldu, bastigim dugmeden cikan sular guzelim kumasi sirilsiklam yapti, ve bir de ben hastaydim cok hasta, 1gr paracetamol ve 1 gr C vitaminiyle topuklu ayakkabilarimi giydim, taksiye binip gittim. [Sevgilim, kol dugmelerini yazacagim, tamam]

Taksiden indik, ardarda dizilmis simsiyah arabalarin ve kolkola girmis cok hos ciftlerin arasindan yuruduk, ama herkes yas-liydi, kapidan iceri girerken O.nu ve kendimi "minyatur buyukler" olarak hissettim bir an, komik geldi cunku cok ciddiye almistik oyunu. Dimdik yuruyordum iste, yuzumde zarif bir gulumseme. Vestiyere mantomu biraktik, gorevli "usuyeceksiniz" diye fisildadi bahcede, gorevliye "fularimi omuzlarima ortemiyorum cunku sirilsiklam" diye fisildayamadim. Tir tir titriyordum belki ama, o an zature olmaktan daha onemli seyler vardi hayatta.

Bos bir odada Buyukelci ve yanindaki tanimadigim 6-7 kisinin elini teker teker sikmak gibi. Fotografciya hafifce baktim "iyi aksamlar" derken, itiraf ediyorum. Sonrasi cok kalabalikti, beyaz kostumlu garsonlar, havada ucusan sampanyalar, sevgilimin surekli beni birilerine "iste sozlum" diyerek tanistirmasi, kanepeler, sigara borekleri. Hicbir sey yiyemedim, atesim vardi ve herkese gulumsuyordum. Genelleme yapacagim, butun erkekler sevgilimin sari-kirmizi lisesinden, butun kadinlar benim rahibe okulumdan gibiydi. Ama bazilari somurtuyor, bazilari tuhaf kahkahalarla guluyordu. Biz biraz cok ictik, arkadaslarimizi gorunce. "Buyukelci acaba bu evde mi yasiyor, tanrim? Herseyi birakip siyasete atiliyoruz". Evet herkese gore genctik sonucta, gercekten "buyuk" degildik orda, gulduk cok eglendik, ayarinda.

Sonlara dogru bir an basimin dondugunu hissettim, artik usumuyordum bile, telefon numaralari alinip verilirken -birilerine- kulaklarim uguldamaya baslamisti. Cikista taksi bulamadik, yurumek cok zordu metroya kadar, oturduk. Gecenin ortalainda burusturup minicik cantama sikistirdigim sali cikarirken (kurumus mu diye bakacaktim, hayir) fotograf makinemi gordum. Inmemize 2 dakika, uyumama 2 saat, uyanip ise gitmeme 7, bu cumleyi yazmama 22 saat kala, yukaridaki fotografi cektim. Bu cok degisik geceyi, hic unutmayayim diye.